Marion: Wie ben ik ?
Hallooooootjes,
Ik ben dus Marion, geboren op 8 maart 1970, op de Jubelfeestlaan in Brussel. Daar heb ik de eerste 4 jaar van mijn leven gesleten. Mijn zusje Ellen, geboren op 2 april 1973, is hier ook gezellig ter wereld gekomen. Gezellig rondjes rijden op mijn driewieler door de flat in het centrum van Brussel. In 1974 zijn we naar Nieuw-Vennep verhuisd alwaar ik de kleuterschool op de Blokkendoos heb gevolgd, daar heb ik mijn vriendin Marjan Griekspoor voor het eerst ontmoet. Na Nieuw-Vennep moesten we een ander dorp van de Haarlemmermeer ontdekken en zijn we naar Hoofddorp verhuisd. De Meerwijzer was de lagere school die ik zonder problemen heb doorlopen. Net als iedereen anders ging ik de brugklas op het Haarlemmermeer Lyceum doen…jammer maar na het eerste jaar moest ik de groep verlaten en ben ik naar het Herbert Vissers College in Nieuw-Vennep gegaan, elke dag heen en weer fietsen tussen Hoofddorp en Nieuw-Vennep. Mijn eerste vriendje zat toen ik 15 was bij me in de klas, Patrick Reeuwijk, een half jaar hebben we verkering gehad. Op mijn zestiende kreeg ik van mijn ouders, de brommer die ik graag wilde hebben, niet als iedereen de populaire PUCH maxi maar een Mobilet, oranje en ouder dan ikzelf was. Tja, ook de Mobilet moest eigenlijk opgevoerd worden, uitlaat eraf en boren maar. Niet verstandig want toen viel ik ermee om, krak meniscus gebroken. Op m’n zestiende moest ik voor het eerst in mijn leven afscheid nemen van iemand die me heel na stond, mijn opa. Hij had een ongeluk gehad met zijn fiets en heeft 2 weken in coma gelegen voordat hij overleed. Na de MAVO, voor mijn examen kreeg ik een nieuwe brommer, een Tomos, stoer wit met een kickstarter. ben ik doorgegaan met het HAVO, hier was Pierre-Paul Hartendorf degene die mijn hart stal. In het weekend werkte ik bij de Albert Heijn in Aalsmeer, ook dit deed ik met de fiets. Bij de Albert Heijn werd ik weer verliefd, Björn was de gelukkige. Na de HAVO mocht ik van mijn ouders een jaar naar Amerika als een exchange student, echt geweldig vond ik de STS was de organisatie waar we dat bij hebben geregeld. Eén jaar lang naar High School, goede cijfers gehaald, tja het niveau ligt daar toch wel iets anders dan op de HAVO, een half jaar softbal gespeeld en het andere half jaar enthousiast meegedaan met het volleybal team. Ik zat bij een gezin zonder kinderen en werd dus ook uitermate verwend. Alice en Jim Ceresa waren dat jaar mijn gastouders, ze hebben me tot in den treuren verwend, bellen met mijn ouders, jurk voor de prom, cd speler en verder teveel om op te noemen. Oma Henriëtte was ook een geweldig mens, ik had nog nooit zo’n dikke oma gehad maar ze was ontzettend lief. Bij terugkomst in Nederland ben ik naar een particuliere opleiding gegaan waar ik fotografie heb gestudeerd. Het ritje op de MT van het broertje van Pierre-Paul heeft me daar de das om gedaan. Handig als ik was, heb ik een duikvlucht over de motorkap van een auto gemaakt, met als gevolg…..een paar maanden uit de roulatie op de opleiding waarna mijn foto’s grijs waren en die van de medestudenten zwart-wit. Ach na wat wikken en wegen ben ik toen maar naar de HES gegaan in Amsterdam. Op kamers op het Hortus Plantsoen….na een wintersportje in 1991 werd ik zwaar verliefd op Johan, de vriend die mijn neef Ingmar meenam op de 4 daagse wintersport. Na die wintersport is het allemaal gebeurt, Johan en ik werden steeds verliefder. Na een half jaar woonde we samen, in Amsterdam, Reigersbos. De Silvoldestraat is het adres geweest waar het allemaal is begonnen. Johan werkte in Waddinxveen en ik ging nog steeds naar school, dit keer de Hogeschool van Amsterdam waar ik 2 jaar het propadeuse van de opleiding Fysiotherapie heb getracht te halen. Helaas zonder succes. In 1994 ben ik toen gaan werken. AEI op Schiphol was mijn eerste echte werkgever. In 1995 hebben we een huis gekocht in Almere, niet onze eerste keus maar, als je onder de fl. 200.000,00 een huis wilde kopen moest je toch wel in Almere gaan wonen, onze slogan, als het niet bevalt kunnen we altijd terug en hebben we in ieder geval een basis gelegd. Op 9 juli 1999, na 7,5 jaar samen hebben Johan en ik besloten te trouwen, een dag om nooit te vergeten. Bekijk de foto’s maar eens die op onze site staan. Johan wilde graag kindjes en ik wilde EERST trouwen, dus nu was er geen excuus meer om niet aan kinderen te beginnen. Jammer, ik bedacht wel weer wat, nieuwe baan, nieuwe baan, uh nieuwe baan… ander huis gekocht, het huis in de Viscontistraat konden we goed verkopen en we mochten bij mijn ouders inwonen. Een half jaar tot ons huis dan eindelijk klaar was. Wij gaan wonen op het Zondaghof nummer 22. Johan en ik zijn beide op zondag geboren dus dat is wel heel grappig. Tijdens de week dat we de sleutel kregen, kregen we te horen dat m’n vader ongeneeslijk ziek was, 22 februari 2002. Twee maanden later is hij op 19 april overleden. Wij missen hem heel erg. Het nieuwe huis was mooi, maar de stemming eromheen was alles behalve leuk. In januari 2004 blijk ik, na 1,5 jaar proberen, zwanger te zijn. Op het moment dat ik daarachter kwam was ik inmiddels al 10 weken zwanger. Week 11 gingen we met de hele bubs op wintersport, en ik was MISSELIJK. Heel misselijk, dus voor de draad ermee. In juli 2004 krijgen we het vreselijke bericht dat Christine, Johan z’n jongste zusje en mijn schoonzusje, op weg naar vakantie geheel onverwacht is overleden. Wederom, veel verdriet. Na een, afgezien van de 16 weken misselijkheid, goede zwangerschap en een wat minder fijne bevalling is op 27 augustus 2004 Rinske Benthe (ter nagedachtenis van mijn vader Ben) Kirsten (ter nagedachtenis van mijn schoonzusje Christine) Pol geboren. Een mooie kleine dame. Haar verhaal staat ergens anders op de site. Dus als je haar wilt zien.. en wat over haar wilt lezen moet je nog even door surfen. Ik werk inmiddels al een aantal jaar in Almere, nu zelfs heel dichtbij huis op het Poldervlak. Vier dagen in de week werk ik als management assistente bij CopyMaster International B.V. waar ik het erg naar mijn zin heb. Het werken gecombineerd met het moederschap “bevallen” me prima.
Nou voor nu denk ik genoeg te hebben verteld, als ik meer weet zal het met jullie delen.
Liefs,
Marion
