Zuiderzee Route 1998
|
Alvorens de lezer aanvangt… Dient er allereerst een overzicht van de deelnemers te worden geven. Zonder deze athleten was de tocht waarschijnlijk tot een ´normaal´ eind gekomen… Het Diadora Sportswear Team: Echter het idee is door externe omstandigheden ´uit de vergetelheid gehaald´ en door één van de teamleden gemotiveerd.. Harde afspraken, een portie overredingskracht en spontaniteit van alle deelnemers leidde ertoe dat deze tocht onder de noemer van de ANWB ´Zuiderzeetocht´ verreden moest worden door:
Deze kenmerken hebben alleen betrekking op het fietsen; in het dagelijks leven zijn er legio kenmerken die hier niet zouden misstaan… De Zuiderzeeroute op 31 mei / 1 juni 1998: Ging het allemaal maar zo makkelijk….. de praktijk…. was anders…. 1e Pinksterdag: En dan fietsen om 07:45. Laat Fedor nu net zijn trapper losdraaien. Dus er kon nog snel een ´baco-sleutel´ worden geritseld uit de auto/huis van Johan.
Vastzetten en gaan…(08:00 uur)
Na 12 kilometer zijn wij de ´hollandse brug´ over en staan onderaan Muiderberg alwaar wij de route oppakken. Er wordt scherp opgemerkt dat de ANWB-routebordjes het over ´400 km´ hebben; in plaats van 388 kilometer.
Ondertussen lag de band er weer op en konden wij door naar Amsterdam. Zonder problemen werden de beide bruggen over het ´buiten-IJ´ genomen alwaar wij snel de plaats Durgerdam passeerden. Hierna ging de koers naar Ransdorp, echter de route keerde toch redelijk terug richting Amsterdam. Fedor maakte hier de opmerking: ´het is onzin om die route te volgen… de volgende keer wijk ik van de route af.. het gaat om een rondje IJsselmeer´. Johan en Han wisten hier Fedor te overtuigen dat het volgen van de route ´heilig´ is. Na Holysloot volgende zeer snel Monnickendam en Volendam. Beiden zeer leuke plaatsjes die zeker een bezoek rechtvaardigen.. Maar het DSW-team had geen tijd.. Voor 11:00 moest Hoorn worden gehaald. In Edam werd er al van de route afgeweken; een bordje was gemist. Dit bleek slechts 2 straten te zijn en dus ´verwaarloosbaar´. De afstand Edam – Hoorn bleek langer dan gedacht, ondanks het windje schuin mee. Halverwege werden de eerste geluiden hoorbaar die aangaven dat ´zadelpijn´ een nog vaak terugkerend onderwerp zou worden. De afstand naar Hoorn volgens de ANWB-autoborden bleek hier een andere maatsaanduiding te hanteren dan kilometers… tenminste met onze fietscomputers vergeleken klopte er weinig van. Vermoeidheid begon heel lichtjes zijn intrede te doen. Robert zat even minder en startte ook veel luidruchtige verhalen. Inside information van Johan leert dat: ´als mensen stuk zitten met sporten, gaan zij de aandacht van het moe zijn afleiden door bravour te vertonen; nadeel is dat je hier nog moeier van wordt´. Johan besloot dan ook… om zeer stil te worden…. Maar het viel met moeheid allemaal toch nog mee. Met een constante snelheid van een dikke 30 km/u en 75 kilometer in de benen werd het marktplein te Hoorn om 10:59 gehaald. De zon brak hier echt door en op het terras werd er genoten van een warm appelgebak (man, man, man, het leek wel een lunch) en koude cola. Robert vangt terloops op dat de serveerster zwanger is en knoopt hier gelijk – geinteresseerd als hij is – een gesprek over aan. Na de sterke verhalen over hoe laat wij in Lemmer zouden zijn (gedacht wordt rond 19:00) is het om 12:00 tijd om te gaan…. naar Enkhuizen. Iedereen had er weer zin in, de afstand naar Enkhuizen werd in no-time afgelegd. Wel bleek het weer om te slaan. Donkere wolken pakten zich boven de fietsers samen… droog bleef het wel tot Enkhuizen. Hier had Fedor allang gezien in ´het boekje´ dat het rondje door Enkhuizen ONZIN is.. Hij lag op kop en speerden zo van de route af om door te steken. Han had dit door en dook gelijk naar rechts… Enkhuizen-centrum in. Gelukkig ging iedereen (ook Fedor) toch mee het centrum in. Dat Enkhuizen mooi is… zou kunnen… maar met onze snelheid hebben wij er weinig van gezien. Na veel klinkertjes langs het Zuiderzeemuseum en wat opengebroken laantjes reden wij richting Medemblik. De lucht bleef donker en de wind trok aan… regen??? Eenmaal op de dijk aangekomen richting Wevershoof hadden wij de eerste maal wind tegen. En dat bleek nog een aardig windje tegen te zijn. Gemiddelde daalde naar 25 km/u. Het mag eigenlijk geen naam hebben, want al snel draaiden wij weer richting het Noorden en hadden wind mee. Medemblik liepen wij binnen om 13:30 alwaar de 2-de stop werd ingelast. Hier stopten wij cola en moorkoppen naar binnen. Ook hier moest Robert de serveerster toespreken omdat het allemaal te lang duurde met bestellen. De ´zorgvuldig´ gekozen opmerkingen zullen haar nog lang heugen. Op naar Den Oever en nog steeds donker weer… maar nog geen regen. De weg naar Den Oever is kaarsrecht en leende zich voor een hogere snelheid met de wind van opzij. Kopwerk door Fedor alwaar het overige peloton de kans kreeg om te genieten van de gebieden als ´Haven van Oude Zeug´, de Zeugweg en de Oom Keesweg… Raar gebied hoor… De route leidde het Robbenoord bos in; alwaar voor de ingang weer flink gediscussieerd werd over het wel/niet volgen van de route. Han was alvast het bos ingedoken…. en ook hier bleek iedereen te volgen. Eenmaal uit het bos… lag daar de afsluitdijk! Robert en Johan zaten er hier al redelijk doorheen. Het wonder Erik-Jan bleek totaal niet moe te zijn. Deze man hield zich de eerste helft van de tocht zeer rustig… maar fietste gestaag door. Er werd besloten om 10 minuten te pauzeren… en dan huppekee… door naar de overkant. Johan en Robert doken gelijk in het groene gras om even heerlijk bij te komen; het zonnetje kwam zelfs door… Kreten als: ´wij gaan hier nooooiit meer weg,,,, wat ligt dit lekker,,, kan iemand ons ophalen´ waren niet van de lucht door beide mannen. Maar moedig als zij zijn klommen zij weer op het stalen ros om de afsluitdijk te bedwingen. Op dit moment ontstond ook de ´tweedeling´ van het peloton. Fedor en Han vormde de kopgroep die binnen 3 kwartier met een gemiddelde van dik 40 km/u aankwamen op het rustpunt Kornwernerzand. Erik-Jan volgde als ´middle-man´ na een minuut of 15 en verklaarde ´lekker in het vel te zitten; en dat de 15 minuten achterstand geheel te wijten waren aan het opengaan van de brug over de Lorentz-sluizen… ´. Johan en Robert kwamen als ´sluitstuk´ 5 minuten later aan en gooiden het over een andere boeg… Robert bleek zijn trapper te hebben losgetrapt… t´is omdat Fedor dit ook al had meegemaakt s´ochtends vroeg en Han idem eerder dit seizoen. Alle drie rijden op een Bianchi fiets. Dus het verhaal… KLOPT!!!! Omdat Johan achter Robert reed kon er adequaat gereageerd worden met de ´baco´. Er is toch nog een uur gerust op het kornwerderzand… De tail of de groep zat danig stuk. Dit bleek overduidelijk toen wij de weg vervolgden… Iedereen stond klaar op de trappers; zegt Erik-Jan; ´Robert, moet jij je rugtas niet om???´. Inderdaad, Robert was hem ´vergeten´ mee te nemen van de picknick plaats. Daarnaast begon de knie van Johan ´op te spelen´ waardoor het trappen minder aangenaam werd. Maar moe??? Nee dat waren de mannen niet. Dus op, voor de laatste 60 kilometer naar Lemmer. Een kleine 15 kilometer verder passeerden wij Makkum… Waarop Fedor gelijk riep: ´Waarom zijn wij hier niet gestopt?? Allemaal leuke terrassen´. Inderdaad; dit hadden wij – ook al – kunnen weten. Kopwerk werd natuurlijk wederom grotendeels verricht door Fedor, afgewisseld door Han. Tempo moest toch zakken naar 25 km/u aangezien Robert en Johan het toch zwaar hadden. In Workum bleek de brug open te zijn over het kanaal. Het muurtje bood uitkomst om eens lekker op te zitten. Ook hier bleek de klimpartij om op het muurtje te komen niet voor iedereen even eenvoudig te zijn…. Na 5 minuten weer door richting Hindelopen. Onderweg moest wel even naar een bordje van de route worden gezocht, deze stond verstopt in het lange gras. Voor je het weet fiets je dan weer terug naar Workum. Hindelopen is zonder meer het meest pitoreske dorp wat wij hebben aangedaan. De smalle straten met klinkers en bruggetjes zijn een plezier om te berijden… Erik-Jan raakte nu echt op dreef; zijn enorme verlangen om het ´vrouwtje van Stavoren´ in levende lijve – voor zover dat gaat bij een bronzen beeldje – te aanschouwen resulteerde in het opvoeren van het tempo. Alras volgde de plaats Molkwerum en kon aan de beton-paden worden begonnen die naar Stavoren leidde. Hier werd het veld uiteen geslagen. Fedor en Erik-Jan stoven naar Stavoren… Han volgde… Robert en Johan deden het rustig aan. Bij aankomst in Stavoren was het beeldje snel gevonden, Erik-Jan zat er letterlijk naast. De speciale band die Erik-Jan met het beeldje heeft is niet duidelijk; dat die band er is, is duidelijk, het vrouwtje pinkte een traantje van ontroering weg. Spiritualiteit ten top! Stavoren werd bereikt om 18:45; nadat het vrouwtje was bewonderd door de overige teamleden werd een ´pre-diner´ genuttigd bij de ´Posthoorn´. Pannekoeken, broodjes gezond en hamburger moesten ervoor zorgen dat wij Lemmer voor het donker zouden halen… Na Stavoren hadden wij alweer de wind mee in den rug over de dijk. De ´roode klif´, een kleileemtop van 10 meter, werd gepasseerd alwaar het uitzicht zeer fraai is; het windturbine park van de Noordoost-polder is goed te zien. De route dwong ons het bos van Rijs in. Zoals de lezer al verwacht werd hier wederom gekibbeld over het wel/niet afwijken van de route. Dwars als Han is reed die uiteindelijk het bos in. De rest volgde niet; alhoewel… Erik-Jan bedacht zich en reed mee het bos in. Natuurlijk hadden de mannen afgesproken om elkaar op een kruispunt te ontmoeten…. en zoals te verwachten was… is dit mislukt. Het bos viel wonderwel mee; echter de mulle zandpaden achter de campings was minder. De laatste kilometers naar Lemmer waren goed te doen en alras vonden wij elkaar voor het hotel terug. Hier bleek dat Johan een kilometer voor Lemmer lek gereden had en dus nog een bandje had verwisseld. Aankomst was om 20.30 met in totaal 245 kilometer op de tellers. Hoera…. dag 1 zit erop!!!! In het hotel ´De Wildeman´ hadden Fedor, Robert en Johan ieder een eigen kamer… met een gedeelde douche op de gang. Erik-Jan en Han deelden traditie-getrouw een tweepersoonskamer, welke beschikte over een heerlijk bad. De gezichten van Robert en Johan spraken hierbij boekdelen toen zij Han spartelend in bad aantroffen… want Han was weer te laat voor het uitje in Lemmer. Het avondvertier was minimaal; als echte Johnny´s in jogging-broek kledij en badslippers liepen wij s´avonds door het toeristische Lemmer waar het Duitse volk ruim vertegenwoordigd bleek. Na de plaatselijke Chinees onveilig te hebben gemaakt (Robert moest de serveerster weer ´onder handen´ nemen… echter zij bleek…. gehaaid!!! net zoals de soep, oei!!!) en hier enkele biertjes te hebben genuttigd dook iedereen om 23:30 het bed in. Kapot…. 2-de pinkersterdag: En ook dit moment was een belangrijke ommezwaai in de koers!! Johan en Robert besloten om ´alvast´ vooruit te gaan: want Fedor en Han waren toch ´sterker´. Erik-Jan bleef bij Fedor en Han…. en besloot om deze dag geheel ´naar zijn hand te zetten´ door uitermate sterk fietsgedrag te gaan vertonen… maar dat wist het overige peloton nog niet. De kopgroep had een voorsprong van een dikke 10 minuten… en bleek een snelheid van 30 km/u aan te houden. De achterblijvers zetten de achtervolging in met afwisseld kopwerk waarbij de snelheid al gauw opliep tot 40 km/u. De omstandigheden waren dan ook ideaal; een mooie asfalt polderweg naar Ossenzijl met een – nog steeds- zuidwesten wind in de rug. Ossenzijl gaf wat problemen met het vinden van de juiste ingang naar de ´Weerribben´; dit bleek op een lantaarnpaal 10 meter voor de brug van de ´kalenbergergracht´ te staan. Robert en Johan hadden dit bord bij het wachten voor de geopende brug opgemerkt; heel slim. Minder slim deden Erik-Jan, Fedor en Han dit. Ook zij moesten voor een geopende brug wachten… maar keken zeker niet rond. Toen zij over de brug hun weg vervolgden waren ´opeens´ de bordjes weg. Dus maar weer terug: en ja hoor, de brug was weer open!!! De Weerribben is een onwijs mooi gebied waar de fietser vele bruggetjes moet passeren; echter de moeite van het fietsen dubbel en dwars waard!!! Uit dit gebied gekomen koersten de achtervolgers tegen de wind in, over een klinkerweg naar het plaatsje Nederland. Han deed hier het kopwerk waarbij de snelheid op 31 km/u lag; dit bleek echter toch teveel van het goede, ondanks het feit dat de kopgroep werd teruggehaald één kilometer voor Blokzijl. De achterblijvers besloten om de kop over te nemen, en zo reden Erik-Jan, Fedor en Han richting Kampen waar besloten was om een ieder weer te ontmoeten. De schrijver heeft van het plaatsje Blokzijl tot en met Genemuiden weinig meegekregen; alleen het feit dat in Zwartsluis er nog een andere ANWB-tocht verwarring deed ontstaan over het feit; ´moeten wij nu rechts???? of links???´. Het pontje bij Genemuiden was een welkome stop in de route. Genemuiden zelf werd bestempeld als een ´crimineel dorp´; want hier waren de bordjes weer verdwenen… Maar dit leidde tot geen problemen en de kopgroep vervolgde haar weg naar Kampen. In Lutterzijl werd besloten om van de route af te wijken; want hier ging de route over in een schelpenpadje. Han was het hier gelijk mee eens. Verdacht natuurlijk; echter het bleek dat een bekende van hem in IJsselmuiden – vrijwel langs de dijk – woont. Aangezien Han geen adres of iets bij zich had, had de zoektocht – die 10 minuten duurde – weinig resultaat. Uiteindelijk zat de kopgroep om 12:30 op het plein te Kampen. Na een 5 minuten arriveerde Johan; Robert kwam 15 minuten later… en bleek midden op de brug over de IJssel lek te hebben gereden. Tijdens het nuttigen van een bevroren appelgebak bleek dat Robert en Johan wel het schelpenpad hadden genomen… zij vonden het dan ook uitermate vreemd dat Han van de route was afgeweken… Besloten werd om de route rustig te vervolgen; er zaten vandaag pas 66 kilometer in de benen, en toch begon de vermoeidheid parten te spelen; evenals de knie van Johan…. Het DSW-team reed voltallig uit Kampen weg met een relaxed tempo van 25 km/u richting het plaatsje Noordeinde. Vlak daarna doemde de dijk van het Drontermeer op; eindelijk weer water in zicht; men zou haast vergeten dat wij om het IJsselmeer aan het rijden zijn. Langs deze dijk moesten de beide oudste heren helaas toch lossen; dit had te maken met de knie van Johan die steeds meer dienst weigerde; helaas konden zij het tempo niet houden. Harderwijk werd het volgende ontmoetingspunt. Misschien komen deze lichamelijke gebreken toch door het ouder worden van deze ´jongens´??? Wie weet… De kopgroep moest natuurlijk weer profiteren van de luwte achter de dijk. Want er werd gelijk weer over de 30 km/u getrapt, richting Elburg. Het centrum zat hier aardig verstopt met allerlei kraampjes en mensen, zodat er wat geslingerd werd om de massa te ontwijken. Na Doornspijk leidde de route even langs de provinciale weg richting Harderwijk. Omdat hier een bordje 180 graden was gedraaid op een lantaarnpaal moest de kopgroep even de kaart raadplegen om te kijken hoe er nu gefietst moest worden. Sociaal als wij zijn werd het bordje getracht terug te draaien door Erik-Jan; echter dit lukte maar voor 90 graden. ´Ach´, dachten wij: ´dat snappen Robert en Johan wel´… dit bleek niet het geval. Zij koersten vrolijk de verkeerde kant op en bij een boerderijtje werden zij door de ´lokale bevolking´ weer terug gedirigeerd naar de provinciale weg. Jammer…. De heren waren allen al gewaarschuwd dat een bepaald grintpad bij de camping ´Bad Hoophuizen´ (de naam zegt het al… ´bad´) voor Hierden ´ontweken´ moest worden. Maar door het hoge tempo stond de kopgroep toch op dit padje te overleggen wat nu het beste was. Fedor en Erik-Jan wisten het direct: terug!!! Han stond weer te twijfelen, maar was snel overtuigd toen tegemoet komende fietsers vertelden dat dit pad 4 kilometer lang was en nog veel smaller werd. De provinciale weg werd opgezocht en hier vervolgde de kopgroep de weg naar Harderwijk. Hier bleek Erik-Jan achteraf ´problemen´ met het hoge tempo gehad te hebben… hier is door Fedor en Han niets van gemerkt. Aankomst in Harderwijk was 15:30 waar het heel gezellig druk was op de boulevard. Een terras werd gekaapt en hier zaten wij heerlijk in de zon met een lekker temperatuurtje een hoop moois te bewonderen. Flaneren is hier zeker in!!! Na een half uurtje arriveerden Johan en Robert die het er gelijk mee eens waren… Harderwijk heeft het!!! Jammer was dat een onbekende 40-er geannimeerd een gesprek aanknoopte met ons over het fietsen en de opmerking maakte: ´o, jullie maken van het rondje IJsselmeer een uitje. ik deed dit vroeger in één dag´… Jaja, vroeger deed iedereen alles beter… dachten wij toen maar… Onze tijd met ´vroeger´ komt nog wel. Harderwijk werd om 16:30 verlaten en wat bleek eenmaal buiten de bebouwde kom??? De wind was geheel gaan liggen! Wat een geluk…. De complete ploeg trapte dus rustig door richting Bunschoten-Spakenburg. De rijksweg A-28 werd twee maal gekruist en na strand Nulde leidde een smal fietspad op de dijk naar de Nijkerkersluis. Eenmaal aangekomen bij de sluis besloot Johan toch een ´short-cut´ te nemen door de Flevopolder naar Almere; zijn knie werkte totaal niet meer mee. Inpraten op Johan om toch het laatste kilometers van de route uit te fietsen mocht niet baten… Robert besloot tevens gebruik te maken van de ´short-cut´. Erik-Jan en Han hielden voet bij stuk: de route werd uitgefietst!!! En Fedor??? Tja, hier bleek opeens een historisch moment in het karakter Fedor aan te breken. Conditie was nog steeds uitmuntend; maar hij had er geen zin meer in ´om die stomme route te volgen´ en besloot ook de ´short-cut´ te nemen. Heel raar allemaal en voor het overige team onbegrijpelijk. Sterker nog: Fedor belde nog even ´mobiel´ naar het thuisfront om een etensplaats aan tafel te reserveren om 19:00!!! En het was al 17:30!!! Dit was een – onuitgesproken – aktie om de ´short-cut´ te rechtvaardigen… Ook hier geldt: jammer… Na de ´split´ vervolgden Robert, Johan en Fedor hun weg naar Almere. Enkele rustmomenten om Johan´s knie te ontzien en anderhalf uur later waren zij terug aan het begin: huize Johan!! Einde van de tocht om 19:00 en een dikke 400 kilometer op de tellers… HULDE!!!! Erik-Jan en Han vervolgde de weg naar Bunschoten-Spakenburg. Hier vond nog een ´triest´ moment van beide dagen plaats. Erik-Jan lag op kop op de smalle dijk naar Spakenburg. Eén kilometer voor het einde van de dijk slingerde een tegenligger na het passeren van Erik-Jan naar de andere helft van de weg en reed op Han in wat een valpartij tot gevolg had. Een flinke scheldpartij was het gevolg welke voornamelijk in het engels plaats vond. De tegenligger bleek een engelsman die de magische woorden sprak: ´it was just an accident, this may happen…. sorry´. Dit bleek genoeg te zijn om het adrenaline gehalte van Han verder te doen stijgen…. Na stoom afgeblazen te hebben en een controle van de fiets bleek de schade beperkt tot bloeduitstortingen… Er werd besloten om verder te gaan. In Spakenburg werd aan de ingezetenen gevraagd of de pont bij Eemdijk wel voer op 2-de pinksterdag. Dit bleek het geval te zijn. De weg naar Eemdijk is zeker geen aanrader; klinkers alom die nog eens scheef lagen ook. Een wonder dat de Bianchi niet uit elkaar is getrild. De pont voer inderdaad en alras waren wij aan de overkant met als volgende doel: het halen van Eemnes en Huizen. Gemiddelde lag nog steeds op 30 km/u. De bewolking werd in de polder toch donkerder. Toch nog regen aan het eind van de tocht ??? De haven van Huizen werd om 18:40 bezocht, hier werd kort gepauzeerd om nog wat voedsel uit de rugzakken naar binnen te werken voor de laatste kilometers van de tocht. Enkele regendruppels vielen hier naar beneden… echter dit bleek alles te zijn… Na Huizen doken wij letterlijk het bos in. Mooie omgeving met leuke afdalingen; op de dijk hadden wij uitzicht op de ´hollandse brug´; het einddoel van de tocht. Maar eerst moest Naarden met een bezoek worden vereerd. Het vesting plaatsje werd al snel aangedaan en bij de eetgelegenheid ´het Arsenaal´ werd via het keukenraam de bidons met water (incl. ijsblokjes) voor de laatste maal bijgevuld. De volgende 3 kilometers voerden door het recreatiegebied tussen Naarden en Muiderberg. Zeer plotseling dook dan toch de ´hollandse brug´ op; met een euforisch gevoel werd door beide mannen de ´cirkel´ gesloten om 19:20 met effectief 408 kilometers op de teller. Dus de Zuiderzeeroute is zeker geen 388 kilometer lang.. maar langer.
Daarna werd er rustig uitgefietst naar Almere. Aankomst bij huize Johan om 20:00 waar de vlag buiten hing zodat alle fietser met een mistige blik in de ogen toch het juiste huis in de straat wisten te vinden. Totale gefietste afstand in twee dagen: 432 kilometer met een gemiddelde van 26.5 km/u. Hier werden wij verwend met pannekoeken en een fraai certificaat!!! De sterke verhalen konden gelijk van start gaan…. wat natuurlijk ook gebeurde. Iedereen vond de tocht natuurlijk erg meevallen, een tweede rondje zouden wij zo doen, met twee vingers in de neus, en meer van die onzin…. Jaja, dat kennen wij…. Slotwoord: Mannen; bedankt voor de spontane aktie om dit binnen 3 weken tot uitvoer te brengen. Ik vond het onwijs gezellig, er is veel afgelachen met tranen in de ogen… laten wij dit vaker doen… Klasse, Han Nog wat foto’s van de dag:
|
||||||
Later bleek… dat ook 400 km nog te weinig was… De weer conditie was goed. Zuidwestenwind met kracht 4, zonnetje en zo´n 20 graden. Gelijk buiten Muiderberg barst het langs de dijk al van die @#$! vliegjes, hele zwermen gewoon. Hier waren wij voor gewaarschuwd. Dus iedereen had geen bril op… behalve Robert. En aangezien brillen in de rugzak zitten en er niet gestopt wordt… blijft dit zo. Na Muiden fietsen wij parallel aan de rijksweg A-1 alwaar Erik-Jan lek rijdt op een verzakte stoeptegel. Deze rust wordt gebruikt om door Han voor te lezen uit ´het boekje´ over dingen die hier interessant zijn; het eiland Pampus. De uitdrukking voor Pampus liggen bleek door Robert goed beantwoord te worden…. blijkbaar heeft hij ook zo´n boekje.
